Waag je je op de baan in Oost- of West-Vlaanderen, dan is de kans vrij groot dat je een rijschoolauto van Rijscholen Lust kruist. Eén van de oudste rijscholen van Vlaanderen met 160 rijschoolinstructeurs. Instructeur Jean-Pierre Bardijn zit al vijftien jaar met zijn voeten aan het tweede paar pedalen in de rijschoolwagen. “Het is ongelofelijk om te zien wat voor impact je hebt als instructeur op iemand die leert autorijden.”

ProMove en Rijscholen Lust vonden elkaar in hun rechtlijnige filosofie: de weg veiliger maken door verantwoordelijke chauffeurs af te leveren. Jean-Pierre: “Iedereen moet minstens de kans krijgen om een auto, bromfiets of motorfiets te leren besturen. Kunnen we garanderen dat de persoon in kwestie zal slagen voor het rijexamen? Neen. Maar we gaan er alles aan doen om dat te proberen. Ongeacht leeftijd, achtergrond of beperking.”

Overlappende wegen

Net zoals ProMove biedt de rijschool ook het verplichte terugkommoment aan. “ProMove was bij de invoering van dat moment al volledig ingewerkt met allesomvattende draaiboeken. Daar hebben we dankbaar gebruik van mogen maken bij onze opstart. Vooral voor de praktijkuitvoering haalden we onze mosterd bij hen. Alhoewel we technisch gezien concurrenten zijn voor dat specifieke terugkommoment, helpen we elkaar waar mogelijk. Zo gebruiken zij ons oefenterrein in Roeselare.” 

De samenwerking gaat nog wat verder dan dat. Ook voor de nodige bijscholingen kloppen ze bij de ‘buren’ aan. “Zowel nieuwe instructeurs als ervaren chauffeurs leiden we op regelmatige basis extra op. Want wie zich comfortabel voelt in de wagen, zal na verloop van tijd onvermijdelijk tekenen van nonchalance vertonen. Om de instructeurs zo scherp mogelijk te houden, blijven we bijleren en bijsturen. We rijden tenslotte rond met het kostbaarste bezit van onze maatschappij: onze kinderen. Om hen veilig te leren rijden, heb je heel wat passie, geduld en verantwoordelijkheidsgevoel nodig.”

Emotionele bagage

Terug naar de baan: hoe ziet het leven van een rijschoolinstructeur er nu net uit? “Mensen zien dat plakkaat met ‘rijschool’ erop en de bijhorende letter L en denken dat ze weten wat de job inhoudt, maar het is zoveel meer dan iemand technisch leren rijden”, vertelt Jean-Pierre. “Om de twee uur zit er iemand nieuw in mijn wagen. Een deelnemer met nieuwe doelen, angsten en de nodige bagage. We bieden ook een luisterend oor. En zorgen ervoor dat deelnemers veilig door het verkeer manoeuvreren.” Al is dat laatste soms een hele opgave, zo blijkt. “Een rijschoolwagen werkt soms als een rode lap op een stier”, geeft Jean-Pierre teleurgesteld mee. “Dan vergeten andere chauffeurs precies even dat ze het ook ooit allemaal hebben moeten leren en zoeven ze ons als wilden voorbij. Weten ze dan niet meer dat ze ooit ook klam van het zweet in de wagen zaten met hun handen op dat stuur om het allemaal onder de knie te krijgen? Dat zou ik hen af en toe duidelijk willen maken.”

Uitdagende deelnemers

Op die vijftien jaar op de baan heeft Jean-Pierre het verkeer zien veranderen, maar ook zijn compagnons de route. “Ooit zat er eens een deelnemer met een lichte vorm van ASS in de wagen. Ze gaven me mee dat mijn instructies heel helder moesten zijn. Ik had hem dus op het hart gedrukt dat hij nooit over een volle lijn mocht rijden. Toen hij aan het stoplicht niet meer wilde doorrijden omdat daar een witte volle lijn is, besefte ik dat elke chauffeur een andere aanpak vereist (lacht). Het zijn van die kleine momentjes die me bijblijven en mijn passie nóg meer aanwakkeren. En niet iedereen zal het toegeven na een rijles, maar de meesten zijn heel dankbaar. De appreciatie die ik achteraf ervaar, is mijn motor.”