De kunst van het rijden in de regen (of de sneeuw)

Vorige maand publiceerde Touring de onrustwekkende resultaten van een onderzoek waaruit bleek dat slechts de helft van de bestuurders vond over voldoende kennis en de juiste reflexen te beschikken om veilig te rijden bij winters weer. Zes op de tien ziet er tegenop om bij winterweer de baan op te gaan, één op de drie Belgen rijdt nog steeds zonder winterbanden en slechts 8% van de respondenten had ooit een slipcursus gevolgd. De rood aangelopen filebarometer was dan ook even verrassend als de uitslag van de verkiezing van de Gouden Schoen.

De Amerikaanse auteur Garth Stein omschreef in zijn boek “De kunst van het rijden in de regen” op een schitterende manier hoe je als bestuurder moet omgaan met gevaarlijke rijomstandigheden. Het verhaal van een veelbelovend autocoureur die moet vechten om zijn dochtertje te behouden, wordt verteld door Enzo, de hond van het hoofdpersonage. Enzo weet dat het leven als een racebaan is. Je moet anticiperen op obstakels, tijdig gas terugnemen, niet fixeren op het probleem, maar steeds zoeken naar een oplossing.

Makkelijker gezegd dan gedaan, want zoiets moet je toch leren, hoor ik je luidop denken. Precies. En net daar wringt het schoentje. In ons land heeft Kafka immers een voor hem gereserveerde plaats aan de onderhandelingstafel, wanneer het gaat over de verkeersveiligheid, meer bepaald over de rijopleiding. In België moet je namelijk geen noemenswaardige opleiding volgen om een rijbewijs te behalen. Je kan je hiervoor probleemloos laten begeleiden door je ouders, ook al weten zij van zichzelf dat ze allicht ook niet perfect rijden. De rijopleiding via een erkende rijschool heeft de perceptie duur te zijn. Wanneer je de vergelijking maakt met een aantal buurlanden is dit evenwel geenszins het geval. Blijkbaar nemen ouders nog liever plaats in de wachtrij om een duur vakantiekamp te betalen voor hun kinderen dan te moeten investeren in een degelijke rijopleiding.

In het lager en het middelbaar onderwijs wordt af en toe nog wat aandacht besteed aan verkeer, verkeersopvoeding en verkeersveiligheid, maar eenmaal het rijbewijs werd behaald, valt het opleidingstraject volledig stil. In de meeste gevallen betekent dit kort voor of kort na de achttiende verjaardag. Zoek het daarna zelf maar uit. De resultaten van deze aanpak kan je terugvinden in de statistieken. Niet toevallig hinkt België nog steeds achterop in het Europese peloton. Het bekendmaken van Europese ongevallenstatistieken heeft voor ons land veel weg van het proclameren van de uitslag van het Eurovisiesongfestival.

Door het gebrek aan een degelijk opleidingstraject hoeven deze cijfers niet te verbazen natuurlijk. Net zoals het ook niet verrast dat Belgen moeite hebben om te rijden in moeilijke winterse omstandigheden. En het hoeft daarom niet meteen te sneeuwen hoor. Tel maar even de autowrakken langs de autosnelweg na een zomerse regenbui. Gewoon leren rijden is al heel vrijblijvend, laat staan rijden in moeilijke omstandigheden.

Vlaanderen heeft ingezien dat het zo niet verder kan. Minister Ben Weyts heeft vorige maand aangekondigd dat de rijopleiding anders moet worden ingevuld. Leren rijden op een nat wegdek is één van de nieuwe oefeningen die tot de uitgebreide selectie behoort, net zoals het rijden met een GPS of het achteruit parkeren. Benieuwd welke oefeningen het vuurpeloton van de belangenverenigingen zullen overleven.

Maar eigenlijk zou het niet de taak van de overheid moeten zijn om (potentiële) bestuurders hiertoe te verplichten. We moeten ook zelf durven én willen investeren in onze veiligheid, de veiligheid van onze kinderen of, bij uitbreiding, de veiligheid van de andere weggebruikers. Heel wat vakmensen volgen jaarlijks (veelal vrijwillig) verschillende soorten opleidingen om hun beroep te kunnen blijven uitoefenen. Vanzelfsprekend. Maar blijkbaar gaat deze vlieger zo moeilijk op wanneer het gaat over autorijden, want dat kunnen we allemaal als de beste. Of toch niet?